klauzula

Nie wierzcie w bujdy o tatuażu biologicznym, biotatuażu, tatuażu tymczasowym lub innych tego typu nazwach. Jeśli ktoś będzie przekonywał was, że po paru latach tatuaż zniknie, po prostu kłamie.

Tatuaż istnieje niemal tyle czasu, ile istnieje ludzkość. Miał na celu zobrazowanie roli i pozycji człowieka w danej społeczności, plemieniu. Szczególnie istotną rolę odgrywały tatuaże w plemionach Indian Ameryki Północnej, kiedy przedstawiały również zasługi noszącego. Pierwsze dowody na stosowanie tatuażu odnaleźć można w starożytnym Egipcie. Następne potwierdzenia tych praktyk przedstawione są w literaturze starożytnego Rzymu i Grecji. Ciała zdobiono także w celach religijnych, w celu upiększania lub odstraszania wroga.

To musisz wiedzieć

Narzędzia i igły stosowane do tatuowania i kolczykowania powinny być zawsze sterylne, najlepiej nowe - zapakowane. Jeśli tak nie jest, a pracownik salonu przekonuje cię, że za moment wysterylizuje sprzęt - nie wierz mu! Sterylizacja sprzętu to proces długotrwały, wymaga kilku godzin - przeprowadza się go w specjalnych maszynach. Jeśli więc kolczyk, który wybierasz, igła do kolczykowania lub tatuowania nie jest w sterylnym opakowaniu, upewnij się że należyty czas spędziła w takiej właśnie maszynie lub wiej z takiego salonu jak najszybciej.

Kolczyk który zostanie założony na początku zawsze musi być nieco większy, niż ten, który będzie noszony później. Chodzi głownie o zmniejszenie bólu jak i o to, aby nie wrósł, lub nie został "pochłonięty" przez tkankę - miejsce przekłucia puchnie - o tym także powinieneś zostać poinformowany. Piercing wykonywany jest tylko igłą, nie pistoletem, dlatego odradzam robienie kolczyków w salonach urody czy u kosmetyczki, ponieważ może przynieść to więcej szkód niż korzyści.

Nie wierzcie w bujdy o tatuażu biologicznym, biotatuażu, tatuażu tymczasowym lub innym tego typu nazwom. Jeśli ktoś będzie design ikon przekonywał was, że po paru latach tatuaż zniknie, po prostu kłamie. Nie ma barwnika, który znika w stu procentach sam z siebie. Wzór może jedynie stracić na intensywności, tak czy siak - zostanie plama. Zatem decydując się na upiększanie swojego ciała, warto zastanowić się nad tym i rozważyć zrobienie tatuażu.

Wielu z was na pewno słyszało, że tatuaże uzależniają: gdy zrobi się pierwszy, szybko dołączą do niego następne. Wiele osób potwierdza tę tezę, niektórzy mówią nawet, że ból który odczuwają, staje się bólem przyjemnym.

Motyw na całe życie

Decydując się na tatuaż, musimy wybrać wzór. Motyw, który zechcemy nosić na windows ikon ciele musi być odpowiednio wybrany dla nas i przez nas, najlepiej jednak z pomocą tatuatora, który może wprowadzić we wzór jakieś zmiany - chyba każdy z nas woli być oryginalny. Istnieje nawet możliwość, aby osoba wykonująca nam tatuaż narysowała coś specjalnie dla nas. W większości przypadków tatuaż to jednak symbol pewnych uczuć lub przeżyć dla jego posiadacza, stąd często spotykane są wzory zaprojektowane przez samych klientów lub rysowane na ich zlecenie.

Dla wielu osób piercing i tatuowanie to nie tylko ozdabianie swojego ciała, moda czy odwaga i chęć sprawdzenia się, to swoista pasja i możliwość ponownego poczucia tego przyjemnego dreszczyku emocji. Zatem skoro już zechcesz mieć tatuaż, wybierz dobre studio tatuażu i zastanów się nad wzorem - w końcu będziesz go miał do końca życia...

Nie wierzcie w bujdy o tatuażu biologicznym, biotatuażu, tatuażu tymczasowym lub innych tego typu nazwach. Jeśli ktoś będzie przekonywał was, że po paru latach tatuaż zniknie, po prostu kłamie.

Tatuaż istnieje niemal tyle czasu, ile istnieje ludzkość. Miał na celu zobrazowanie roli i pozycji człowieka w danej społeczności, plemieniu. Szczególnie istotną rolę odgrywały tatuaże w plemionach Indian Ameryki Północnej, kiedy przedstawiały również zasługi noszącego. Pierwsze dowody na stosowanie tatuażu odnaleźć można w starożytnym Egipcie. Następne potwierdzenia tych praktyk przedstawione są w literaturze starożytnego Rzymu i Grecji. Ciała zdobiono także w celach religijnych, w celu upiększania lub odstraszania wroga.

Ludzkie ciało fascynowało artystów od wieków i wciąż pozostaje jednym z najtrudniejszych środków artystycznego wyrazu. Tatuaż stanowi połączenie obrazu duszy klienta i kunsztu artysty tatuażu artystycznego anna. Jest on egzotyczną i tajemniczą formą sztuki, której korzenie sięgają czasów prehistorycznych. Niestety w naszym społeczeństwie wciąż pokutuje pogląd o szpecącym charakterze tatuażu i kojarzy się niemal automatycznie (niestety) jako typowa cecha folkloru świata przestępczego. Jednakże tatuaż tatuaż biologiczny staje się coraz to bardziej akceptowany. Nie ma już jednego "typu" osoby, która może nosić tatuaż, nie ma żadnych barier płci, wieku czy też klasowych.

Termin "tatuaż" wywodzi się z języka polinezyjskiego ("tatau" - znak, malowidło) i został przywieziony i po raz pierwszy użyty przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1773 r. W 1873r. termin ten zostaje wprowadzony do "Wielkiego Słownika Języka Francuskiego".

Zwyczaj tatuowania ciała sięga czasów bardzo odległych. Już w grobach z okresu paleolitu znajdowano różne barwniki oraz ostre rylce, które mogły służyć do wykonywania tatuaży. Jedne z pierwszych pisanych świadectw dotyczących tatuażu znajdują się w Biblii. Ich autorzy odnoszą się jednak z dezaprobatą do wszelkich tego typu zabiegów. W starożytnym Egipcie tatuaż mógł być znany już 3000 p.n.e..

darmowe ikony

Z okresu 2000 p.n.e. pochodzą kawałki tatuowanej skóry ludzkiej, które były znalezione na jednym z cmentarzysk na terenie Nubii. Dzięki przekazom dziejopisów, filozofów i innych wiadomo, że tatuaż i malowanie ciała znane były plemionom barbarzyńskim: Brytowie, Galowie, Germanowie, Piktowie, Sarmaci, Scytowie. W starożytnej Grecji i Rzymie istniał zwyczaj tatuowania zbiegłych niewolników oraz tatuaż spotykany był u żołnierzy z rzymskich legionów. Zwykli mieszkańcy rzadko poddawani byli tatuowaniu. Oficjalnie istniał zakaz ozdabiania ciała tatuażem przez wolnych obywateli. Również pierwsi chrześcijanie byli tatuowani. Nosili oni inicjały związane z imieniem Chrystusa (X; jagnię; krzyż lub rybę). Zwyczaj ten został później przyjęty przez Krzyżowców. W przypadku tym tatuaż pełnił funkcję integrującą, oznaczał, że było się gotowym cierpieć za swą wiarę. W krajach, gdzie chrześcijanie stanowili większość stosunek do tatuażu zmienił się diametralnie. W 787r. na soborze w Calcuth zostało potępione stosowanie tatuażu jako zabiegowi zagrażającemu zbawieniu duszy. Pierwszy dość dokładny opis tatuowania pochodzi z około 600r., a dokonał go biskup Sewilli -Izydor. Oficjalnie wolno było tatuować w średniowiecznej Europie wszelkich przestępców. Był to zwyczaj wywodzący się z czasów istnienia niewolnictwa w starożytności. Tym samym został on obciążony podejrzanym pokrewieństwem, nastąpił powolny zanik jego wykonywania w wiekach następnych oraz zyskał fatalną reputację wśród większości społeczeństwa.

W Europie praktykowany był także zwyczaj tatuowania się w celu upamiętnienia odbytej pielgrzymki do miejsca kultu. Począwszy od XVI w. pojawiają się relacje z odbytych pielgrzymek do Jerozolimy. W ich treści można odnaleźć, iż ludzie powracali z obrazkami na ciele, które były świadectwem podróży do Ziemi Świętej. W okresie tym poddawali się tatuowaniu, choć sporadycznie, przedstawiciele europejskiej arystokracji np. Henryk IV Burbon.

Wraz z rozwojem żeglugi oceanicznej w XVII i XVIII w. następuje niejako powrót tatuażu na nasz kontynent. W 1691r. Anglik W.Dampier przywozi do Londynu i demonstruje za opłatą tatuowanego na całym ciele mieszkańca Mórz Południowych. W okresie Wielkiej Rewolucji Francuskiej na terenach objętych walkami tatuaż rozpowszechnia się w postaci napisów mających odniesienie do aktualnej sytuacji społeczno - politycznej. W XVIII w. również stosowany był tatuaż o funkcji identyfikacyjnej. I tak np. akuszerki w jednym z paryskich szpitali przeznaczonych dla najuboższej warstwy społeczeństwa wykonywały identyczne tatuaże matkom i ich noworodkom, aby mogły one rozpoznać swe potomstwo. Do 1869 r. w armii angielskiej przetrwał zwyczaj tatuowania jako rodzaj kary.

Do drugiej połowy XIX w. wiadomości o ludziach tatuowanych w Europie miały charakter sporadyczny. Dotyczyły przeważnie mieszkańców Mórz Południowych, później zaś Europejczyków, którzy dotarli na antypody i tam poddali się tatuowaniu. Do najbardziej znanych należeli: Joseph Cabri, Edward Roberts, John Rutheford. Najsławniejszym tatuowanym, który pojawił się w XIX w. Europie, był niejaki Konstantyn, który miał na sobie wytatuowanych 388 motywów. W ślad za mężczyznami zaczęły prezentować publicznie obrazki na ciele również kobiety. Pierwszą z nich była Amerykanka Irena Woodward, zwana "la belle Irene" posiadająca na swoim ciele około 400 znaków. Największy przełom w zainteresowaniu tatuażem nastąpił na naszym kontynencie w Anglii, a wszystko to za sprawą księcia Walii, znanego później jako król Edward VII. Podczas jego wizyty w Japonii dał on sobie wykonać na swym ciele motyw smoka u jednego z najwybitniejszych japońskich tatuatorów. Gdy fakt ten stał się publicznie znany dzięki angielskiej prasie, tatuaż stał się modny w tzw. wyższych sferach (Jennie Jerome, król Jerzy V). W ślad za przedstawicielami sfer brytyjskich poszli także arystokraci z innych europejskich krajów (Oskar II Bernadotte - król Szwecji, Haakon VII - król Norwegii, wielcy książęta rosyjscy Aleksy i Konstanty, arcyksiążęta austriaccy Rudolf i Franciszek Ferdynand, królowa Olga i król Jerzy I w Grecji).

Wizyta angielskiego księcia Edwarda w Japonii wypadła w okresie, gdy w Europie fascynacja "japońszczyzną" sięgała apogeum. Tatuaż japoński trafił w tym okresie w Europie na podatny grunt i szybko upowszechniał się w niektórych warstwach społeczeństwa. Wzorem japońskich mistrzów tatuaży, angielscy artyści otwierają pierwsze salony tatuażu. Pierwszym z nich był David Purdy w 1870 r. W sukurs temu wydarzeniu przyszło wynalezienie elektrycznej maszynki do tatuowania przez Samuela O'Reillya w 1890 r., udoskonalonej i opatentowanej w następnym roku przez Toma Rileya. Jednym z najgłośniejszych europejskich artystów tatuatorów był William Sutherland MacDonald (zm.1929 r.), którego studio znajdowało się w Londynie. Specjalnością MacDonalda były kompozycje oparte na dawnym malarstwie europejskim. Moda na tatuaż artystyczny szybko przeniosła się z Anglii przede wszystkim do Niemiec, a z czasem zaś do Stanów Zjednoczonych. Do najbardziej znanych amerykańskich tatuatorów należeli: S.O'Reilly, Lewis Albert, Charlie Wagner, "Profesor"J.Conway, Longfellow Bustamento.

Przed I w.ś. na czoło angielskich tatuatorów wysunął się George Burchett (1872-1953), którego można uznać za prekursora stylu japońskiego w europejskim tatuażu. Swoją działalność Burchett opisał w pamiętnikach "Memoirs of a Tattooist", które ukazały się w 1960 r. w Londynie. W Niemczech na początku XX w. tatuaż znalazł również korzystne podłoże do rozwoju, gdyż kraj ten stał się ojczyzną licznych cyrków i kabaretów, zatrudniających kobiety, które poszły w ślady Ireny Woodward i demonstrowały swe tatuowane ciała przed publicznością. Do najbardziej znanych należały: Anni Frank, Sabella Anitta, Ellis van Dyk, Dijta Salome oraz Anetta Nerona. I w.ś. stworzyła szczególnie korzystne warunki do zrodzenia się prawdziwej epidemii tatuażu w armiach walczących na różnych frontach. W kilka lat później po jej zakończeniu w okresie Republiki Weimarskiej (1919-1933) centrum kulturowym Europy stał się Berlin. Był to okres charakteryzujący się wielką tolerancją i rozwojem kultury niemieckiej oraz zrozumieniem dla różnych przejawów kulturowej odmienności do których zaliczyć można było działalność stowarzyszeń homoseksualnych oraz salonów tatuażu. Najwybitniejszym w tym okresie niemieckim tatuatorem był lekarz Christian Warlich (zm.1964 r.). Natomiast Anglię ogarnął w tych latach taki przypływ mody na tatuaż, że tamtejszy rząd wydał zakaz tatuowania dziewcząt poniżej 21 roku życia.

W okresie międzywojennym wielką furorę robi Great Omi - były major wojsk brytyjskich , którego całe ciało zostało pokryte tatuażem w formie czarnych pasów przypominających "zebrę". Innym tatuowanym na całym ciele Europejczykiem ,który zyskał poważny rozgłos był Jakobus van Dyn. Po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech w 1933 r. i wprowadzeniu przez faszystów ustaw sankcjonujących ingerencję państwa we wszystkie dziedziny życia kulturowego , politycznego i społecznego zakazano bezwzględnie pokazów tatuowanych ludzi. Nieliczni tatuowani, którzy uniknęli działań selekcyjnych , uciekli za granicę , gdzie podobne widowiska były nadal akceptowane. O ile w czasie I w.ś. tatuaże stanowiły efekt bezczynności i bezinteresownej życzliwości ludzi to warunki w jakich powstawały i motywacje, które im towarzyszyły w czasie II w.ś. , były całkiem odmienne. Znane są z tego okresu praktyki w hitlerowskich obozach, w których w celu rozpoznania tatuowano więźniów. Obowiązkowemu tatuowaniu podlegali również członkowie hitlerowskiej organizacji SS. W obozach tych zrodził się także makabryczny rodzaj "kolekcjonerstwa" wytatuowanej skóry ludzkiej. W latach pięćdziesiątych istniała w pewnym mieszkaniu w Paryżu giełda tatuowanych skór ludzkich. Proceder ten był zapewne jeszcze nie przebrzmiałym echem okrutnych praktyk stosowanych w hitlerowskich obozach.

Po II w.ś. największą kolekcję tatuowanych skór ludzkich stworzył ok.1950 r. nieżyjący już profesor Fukusi , wybitny tatuator i wykładowca na Wydziale Patologii Szkoły Medycznej Uniwersytetu w Tokio.

W ostatnich latach ranga tatuażu jako zjawiska kulturowego poważnie wzrosła. W Stanach Zjednoczonych, w niektórych krajach zachodnio- europejskich oraz azjatyckich przybywają nowe pozycje naukowe , artystyczne i publicystyczne dotyczące zjawiska tatuażu. Poczęto wydawać szczególnie w Stanach Zjednoczonych szereg czasopism poświęconych tej problematyce. Powołano Tattoo Art Museum w San Francisco , Tattoo Museum w Amsterdamie. Począwszy od 1976 r. organizowane są każdego roku Ogólnoświatowe Zjazdy Tatuatorów i Tatuowanych. W Polsce ruch wystawienniczy współczesnego tatuażu zapoczątkowała ekspozycja tatuażu artystycznego Ove Skoga (Doca Foresta) w Galerii Fotografiki w Kielcach w sierpniu 1982 r.

Tatuaż należy do najstarszych środków artykulacji wizualnej. Wielu kulturoznawców twierdzi , że ciało ludzkie było pierwsza i najbardziej naturalną płaszczyzną na której pierwotny artysta zostawiał ślad swojej twórczej działalności. Nie zanikł , mimo wielowiekowych krytyk i potępienia ze strony różnych instytucji. Fakty te dowodzą , że tatuaż jest czymś więcej niż tylko defektem intelektualnym lub fantazji , a tym bardziej nie jest wyłącznie oznaką przestępczości , ponieważ tatuowali się nie tylko przestępcy. Poza tym dzieło o wartościach artystycznych nie przez wszystkich musi być oceniane jako piękne. Piękno może być pełne wewnętrznych dysonansów. Tak więc jedni będą myśleli o tatuażu jako pięknym i wysoce artystycznym inni gorszącym i kiczowatym. Zresztą nie wszystko musi się przecież wszystkim podobać.