Pierwotnym znaczeniem tatuażu były obrzędy. W wielu kulturach mogli sobie pozwolić nań jedynie nieliczni - najczęściej plemienni wojowie. Tatuaż był z pewnościa znany z zamierzchłej starożytności, bowiem w Pięcioksięgu w Księdze Kapłańskiej 19,28 znajduje się zakaz tatuowania ciała. O tatuażach wśród starożytnych plemion celtyckich pisał Juliusz Cezar w 5 księdze dzieła O wojnie domowej.
Średniowieczny autor muzułmański, Ahmad ibn Fadlan opisał tatuaże
wikińskie. Przez kolejne wieki w Europie i Ameryce tatuaż uważany był
za tabu dozwolone jedynie w subkulturze więziennej oraz światku
przestępczym. Zwyczaje te znalazły poparcie w odniesieniu do wschodnich
tradycji, w których tatuaż świadczył o klasyfikacji w hierarchii mafii.
Obecnie tatuaż coraz rzadziej postrzegany jest jako tabu czy oznaka
powiązań przestępczych, choć wiele młodzieżowych gangów nadal stosuje
tę formę potwierdzenia lojalności.
du mulighet er muligheten
med muligheter
Tatuaż powinna wykonywać tylko osoba wykwalifikowana w tej dziedzinie. Wynika to z tego, że czasami zabiegowi mogą towarzyszyć problemy i powikłania skórne.
Przy wyborze studia tatuażu należy dochować staranności w sprawdzeniu
kwalifikacji tatuującego, warunków higieny w studio, używanych
akcesoriów (sprzęt i barwniki). W czasie zabiegu istnieje ryzyko
zakażenia groźnymi wirusami, takimi jak HIV, HBV czy HCV,
wynikające wyłącznie z istoty zabiegu (ingerencja narzędziami
mechanicznymi w skórę), ale nie z faktu tatuowania. Salon tatuażu
powinien używać wyłącznie sprzętu jednorazowego (igieł do urządzenia
nakłuwającego skórę i wprowadzającego barwniki), zaś sam zabieg
powinien być przeprowadzany w zmienianych przy każdym kliencie
jednorazowych, chirurgicznych rękawiczkach. Istotną sprawą jest także
używanie jednorazowych pojemniczków na tusz, by nie przenieść
niebezpiecznych drobnoustrojów do naczynia z tuszem używanego do
następnych zabiegów.